Gisteren heb ik 'Lost in
translation' na lange tijd nogmaals gezien. Ken je die film? Ik vind 'm prachtig! Om even bij stil te staan...
Een intelligente
jonge vrouw en een wijze oudere man ontmoeten elkaar aan een bar in Tokyo. Die immense stad is sowieso al een prachtige setting voor zo'n film. Beiden begrijpen weinig
van de onbekende wereld om hen heen, maar ook hun eigen leven is verwarrend. Ze ontwikkelen een intense
vriendschap en de grens naar een romance is flinterdun, maar wordt niet
overschreden. Ik hou daarvan.
Het gaat om aantrekkingskracht, begrip en respect.
De scene die zich afspeelt op een bed, bezit een prachtige
dialoog. Een klein fragment staat hieronder. Zij is onzeker over zichzelf. Hij luistert, geeft haar vertrouwen en het gevoel dat ze mag zijn zoals ze is. *Zucht...*
De film geeft me de inspiratie om
gewoon weer blogs te gaan schrijven. Het spookte al een tijdje door
mijn gedachte, maar ik had nog niet de moed om het daadwerkelijk te doen. Mijn
laatste blog dateert alweer van februari 2012. Destijds realiseerde ik me het
effect van internet niet zo. Ik plaatste mijn reisverhalen voor mijn
collega’s, vrienden en familie. Bladie bladie bla... Kon je het op eigen tempo lezen, mocht je daar behoefte aan hebben. ;-)
In ruim 5 jaar tijd is er veel veranderd (zoiets als '#timeflies') en is voor mij de perceptie van een blog veranderd. Ik heb genoeg ideeën en onderwerpen, maar ik denk meer na over wie en wat ik ermee wil bereiken. Klantenbinding zou mooi zijn, maar laat ik eerlijk
zijn. Het is ook die doorsnee geldingsdrang, zoals we dat
allemaal in bepaalde mate wel hebben.
Ik vind het gewoon leuk om te doen, maar ook spannend. Wie gaat het lezen, in een tijd dat er zoveel keuze is? Jij? Met mijn toekomstige blogs wil ik verrassen, informeren en inspireren, met een tikkeltje ironie. Ik wil me graag verbinden en iets toevoegen
in positieve zin, al is het maar een klein beetje.
En tja..., alle beetjes helpen!
