Gisteren heb ik 'Lost in translation' na lange tijd nogmaals gezien. Ken je die film? Ik vind 'm prachtig! Om even bij stil te staan...

Een intelligente jonge vrouw en een wijze oudere man ontmoeten elkaar aan een bar in Tokyo. Die immense stad is sowieso al een prachtige setting voor zo'n film. Beiden begrijpen weinig van de onbekende wereld om hen heen, maar ook hun eigen leven is verwarrend. Ze ontwikkelen een intense vriendschap en de grens naar een romance is flinterdun, maar wordt niet overschreden. Ik hou daarvan. 

Het gaat om aantrekkingskracht, begrip en respect.

De scene die zich afspeelt op een bed, bezit een prachtige dialoog. Een klein fragment staat hieronder. Zij is onzeker over zichzelf. Hij luistert, geeft haar vertrouwen en het gevoel dat ze mag zijn zoals ze is. *Zucht...*

De film geeft me de inspiratie om gewoon weer blogs te gaan schrijven. Het spookte al een tijdje door mijn gedachte, maar ik had nog niet de moed om het daadwerkelijk te doen. Mijn laatste blog dateert alweer van februari 2012. Destijds realiseerde ik me het effect van internet niet zo. Ik plaatste mijn reisverhalen voor mijn collega’s, vrienden en familie. Bladie bladie bla... Kon je het op eigen tempo lezen, mocht je daar behoefte aan hebben. ;-)

In ruim 5 jaar tijd is er veel veranderd  (zoiets als '#timeflies') en is voor mij de perceptie van een blog veranderd. Ik heb genoeg ideeën en onderwerpen, maar ik denk meer na over wie en wat ik ermee wil bereiken. Klantenbinding zou mooi zijn, maar laat ik eerlijk zijn. Het is ook die doorsnee geldingsdrang, zoals we dat allemaal in bepaalde mate wel hebben. 

Ik vind het gewoon leuk om te doen, maar ook spannend.  Wie gaat het lezen, in een tijd dat er zoveel keuze is? Jij? Met mijn toekomstige blogs wil ik verrassen, informeren en inspireren, met een tikkeltje ironie. Ik wil me graag verbinden en iets toevoegen in positieve zin, al is het maar een klein beetje. 

En tja..., alle beetjes helpen!